با اینکه سازمانهای داوری عمدتا از طریق اتاقهای بازرگانی تاسیس شده اند ،ایکسید به وسیله یک معاهده بین المللی تشکیل شده است.در سال 1965،بانک جهانی متن معاده ای را با عنوان «کنوانسیون راجع به حل و فصل اختلافات سرمایه گذاری بین کشورها و اتباع کشورهای دیگر (کنوانسیون اکسید؛کنوانسیون واشینگتن)» تهیه و به کشورهای عضو بانک جهانی جهت تصویب پیشنهاد کرد.طبق بند (2) ماده 68 کنوانسیون ایکسید ، سی روز پس از تودیع اسناد تصویب بیست عضو، کنوانسیون لازم الاجرا می شود که این امر در تاریخ 14 اکتبر 1966 اتفاق افتاد و از آن تاریخ به بعد کنوانسیون ایکسید بین اعضا لازم الاجرا شد.158 کشور این کنوانسیون را امضا کرده اند که از آنها 148 کشور به این کنوانسیون ملحق شده اند.عمده کشورهای سرمایه گذار و سرمایه پذیر از شرق و غرب و کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه عضو این کنوانسیون ها هستند.با وجود این،کشورهایی نظیر کانادا،برزیل،هند،روسیه و ایران هنوز به این کنوانسیون ملحق نشده اند.
به موجب ماده 1 کنوانسیون ،«مرکز بین المللی حل و فصل اختلافات سرمایه گذاری (ایکسید)» تاسیس شد.هدف مرکز ایجاد تسهیلات برای سازش و داوری در مورد اختلافات سرمایه گذاری بین دولتهای متعاهد و اتباع سایر کشورهای متعاهد می باشد.این سازمان داوری از یک طرف به یک معاهده چندجانبه متکی است که به صورت گسترده به وسیله کشورهای گوناگون پذیرفته شده است.از طرف دیگر، اختلاف نظر کشورها در خصوص امکان ارجاع اختلافات بین یک سرمایه گذار و دولت سرمایه پذیر به داوری در کنوانسیون ایکسید برطرف شده و کشورهای عضو به طور اصولی با ارجاع این اختلافات به داوری موافقت کرده اند ، هر چند که ارجاع یک اختلاف خاص به داوری مستلزم توافقات دیگری نیز است که بعدا در مورد بحث خواهد شد. متن كنوانسيون درنشاني ذيل قبل دسترسي است :
https://icsid.worldbank.org/ICSID/StaticFiles/basicdoc/CRR_English-final.pdf
https://icsid.worldbank.org/ICSID/StaticFiles/facility/AFR_English-final.pdf
بر گرفته از کتاب داوری بین الملل – دکتر شیروی
ثبت ديدگاه